Χρωματικοί Κωδικοί Συμπτωμάτων

Πριν ανακαλυφθούν τα βακτήρια, τον 19ο αιώνα, οι άνθρωποι δεν καταλάβαιναν τις αληθινές αιτίες των λοιμώξεων και των ασθενειών. Οι ασθένειες συχνά αποδίδονταν σε "κακό αέρα" (μιάσματα), θείο castigo ή ανισορροπίες στα σωματικά υγρά. Το 1857, ο Γάλλος επιστήμονας Λουί Παστέρ έκανε επαναστατικές συνεισφορές, αποδεικνύοντας ότι τα μικροοργανισμοί, συμπεριλαμβανομένων των βακτηρίων, ήταν υπεύθυνα για τη ζύμωση και την σήψη. Αυτό οδήγησε στην πραγματοποίηση ότι τα βακτήρια μπορούσαν να προκαλέσουν λοιμώξεις στους ανθρώπους. Γύρω στη même περίοδο, ο Γερμανός γιατρός Ρόμπερτ Κόχ ανέπτυξε μεθόδους για να απομονώσει και να αναγνωρίσει συγκεκριμένα βακτήρια, συνδέοντάς τα με ασθένειες όπως η φυματίωση και η χολέρα. Το έργο τους επαναχάραξε την ιατρική και άνοιξε το δρόμο για τη σύγχρονη μικροβιολογία.

Η ανακάλυψη των αντιβιοτικών, ιδιαίτερα της πενικιλίνης από τον Αλέξανδρου Φλέμινγκ το 1928, έφερε μια βαθιά μεταμόρφωση στην ιατρική και την δημόσια υγεία. Πριν από τα αντιβιοτικά, οι λοιμώξεις που είναι τώρα θεραπεύσιμες ήταν συχνά θανατηφόρες, οδηγώντας σε υψηλούς δείκτες θνησιμότητας. Με την έλευση αυτών των σωτήριων φαρμάκων τη δεκαετία του 1940, η θεραπεία των βακτηριακών λοιμώξεων έγινε πολύ πιο αποτελεσματική, μειώνοντας δραστικά τους δείκτες θνησιμότητας και συμβάλλοντας σε μια σημαντική αύξηση της διάρκειας ζωής.

Εν τω μεταξύ, η Βιομηχανική Επανάσταση, η οποία ξεκίνησε στα τέλη του 18ου αιώνα και επιταχύνθηκε τον 19ο, ώθησε τη γρήγορη πρόοδο της τεχνολογίας, των μεταφορών και της βιομηχανίας, ανασχεδιάζοντας τις οικονομίες και τις κοινωνίες. Οι καινοτομίες στην ιατρική, όπως η ανάπτυξη εμβολίων και αντιβιοτικών, wurden mogelijk gracias στις βιομηχανικές προόδους στην επιστήμη και την τεχνολογία.

Αυτές οι εξελίξεις όχι μόνο βελτίωσαν την ποιότητα ζωής αλλά cũng οδήγησαν στην αύξηση του πληθυσμού, την αστικοποίηση και την επέκταση των συστημάτων υγείας, βοηθώντας να ανυψωθούν τα παγκόσμια πρότυπα διαβίωσης και να αυξηθεί η διάρκεια ζωής στον 20ό αιώνα.

Τις δεκαετίες που ακολούθησαν την ανακάλυψη της πενικιλίνης, οι γιατροί και το κοινό την επευφημούσαν ως «θαύμα drug» που θα μπορούσε να θεραπεύσει một ευρύ φάσμα βακτηριακών λοιμώξεων και να σώσειcountless ζωές. Αυτή η επαναστατική θεραπεία εξέλαβε μια ευρεία οπτιμισμός, αλλά επίσης οδήγησε σε μια επικίνδυνη υπερχρήση των αντιβιοτικών.

Οι γιατροί, που ήταν πρόθυμοι να συσσωρευτούν πλούτο, άρχισαν να προωθούν και να συνταγογραφούν πενικιλίνη τη δεκαετία του 1930. Περισσότερα αντιβιοτικά αναπτύχθηκαν και χρησιμοποιήθηκαν για τη θεραπεία άλλων λοιμώξεων, иногда αναγκαστικά ή για ιογενείς λοιμώξεις, τις οποίες τα αντιβιοτικά δεν possono θεραπεύσουν. Όσο τα φάρμακα χρησιμοποιούνταν περισσότερο συχνά, τα βακτήρια, οι ιοί, τα παράσιτα, τα έντομα και οι μύκητες προσαρμόστηκαν, εξελίσσοντας μηχανισμούς αντοχής για να επιβιώσουν και να πολλαπλασιαστούν στην παρουσία αυτών των θεραπειών. Αυτό οδήγησε στην άνοδο των «σούπερ-μπάγκς» — βακτήρια που είναι ανθεκτικά σε πολλαπλά αντιβιοτικά.

Η κακή χρήση και υπερχρήση των αντιβιοτικών έγινε ένα παγκόσμιο πρόβλημα, και τώρα, μετά από δεκαετίες, αυτοί οι αντισταθμοί παθογόνοι έχουν δημιουργήσει einen επικίνδυνο και ταχέως εξαπλωμένο στρατό. Εκτιμάται ότι μέχρι το 2050, η αντοχή στα αντιμικροβιακά μπορεί να προκαλέσει πάνω από 10 εκατομμύρια θανάτους ετησίως, υπερβαίνοντας τον καρκίνο ως μια από τις principales αιτίες θανάτου παγκοσμίως. Τα ίδια φάρμακα που κάποτε έσωσαν εκατομμύρια ζωές συμβάλλουν τώρα σε μια αυξανόμενη δημόσια υγεία κρίση, καθώς οι παθογόνοι εξελίσσονται γρηγορότερα από ό,τι τα νέα αντιβιοτικά μπορούν να αναπτυχθούν.